ท้องทุ่งนาสีทอง

เรื่อง ท้องทุ่งนาสีทอง

มองทุ่งนาฟ้าพราวข้าวไสว                               โลกสดใสไหวหวามตามขุนเขา

                                  เย็นสายลมชมชื่นยืนใจเบา                           ความหมองเศร้าเก่าหลังพังหายไป

วันหยุดคือวันที่ผ่อนคลายจากการทำงาน  ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนนักศึกษาหรือวัยทำงาน ส่วนมากก็มักจะใช้วันหยุดเป็นวันพักผ่อน เพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดจากการทำงาน  หยุดเสาร์อาทิตย์นี้ฉันได้มีโอกาสกลับไปหาแม่หายายและน้อง  และใช้ช่วงเวลาวันหยุดนี้นักรถมอเตอรไซด์พร้อมกับถือกล้องถ่ายรูปไปเยี่ยมเยือนทุ่งนาสีทองกับครอบครัวสักหน่อย

ในขณะนั่งรถไปนานั้นมองไปสองข้างทางทั้งและขวา  เห็นผู้คนถอนหญ้า ใส่ปุ๋ยนาข้าว  จูงวัวควายไปเลี้ยงตามข้างทาง บ้างก็มีคนตกปลาหว่านแหตามหนองน้ำข้างทาง  เพื่อหาปูหาปลามาใช้ในการประกอบอาหารโดยไม่ต้องซื้อหาให้สิ้นเปลือง

เมื่อถึงทุ่งนาฉันก็ลงจากรถเดินตรงดิ่งเข้าไปในทุ่งกว้าง  มองเห็นท้องฟ้าสีครามเห็นเมฆน้อยใหญ่ที่มองแล้วเกิดเป็นรูปต่างๆตามจินตนาการ  สัมผัสได้ถึงสายลมพลิ้วไสวลู่ไปมา  ได้กลิ่นหอมหวนของพื้นดิน มองไปสุดสายตาเห็นต้นไม้หนาบางที่คอยให้ร่มเงาบรรเทาความเหนื่อยล้าของชาวนา  และที่เห็นเด่นชัดที่สุดก็คือทุ่งข้าวสีทอง ที่มีใบสีเขียวมองไปไกลๆแล้วเหลืองอร่ามราวกับแผ่นทองคำ นี่หรือที่เขาเรียกทุ่งทองของชาวนา

ทุ่งนาแห่งนี้ ก่อนเคยเป็นที่ทำกินของตายาย เป็นที่นาแห่งแรกที่ตากับยายร่วมกันซื้อไว้ทำกินหลังจากแต่งงาน  แต่ก่อนต้นไม้จะเยอะกว่านี้ การทำนาปลูกข้าวแต่ก่อนไม่ได้ง่ายเหมือปัจจุบัน ต้องใช้ควายในการไถนาและมีคราดสำหรับใช้ทำนา  แรกๆตอนยังไม่ซื้อควายตาก็ยืมควายจากตาทวดยายทวดก่อน หลังจากก่อร่างสร้างตัวได้ตาก็ซื้อควายมาเลี้ยงและเอาไว้ใช้งานเอง ที่นาแห่งนี้นั้นมีความหมาย เป็นทั้งบ้าน ทั้งที่ทำกิน เป็นได้ทุกอย่างทั้งหลบแดดหลบฝน  ตาเป็นคนรักครอบครัวมาก  งานสบายจะให้ยายทำ ส่วนตนนั้นจะเลือกทำแต่งานหนักๆ เช่น แบก ยก หาม ไถ ตายายทำอาชีพนี้มาตั้งแต่หนุ่มยันแก่ ทุกวันนี้ทำไม่ได้ อาชีพนี้จึงถ่ายทอดมายังรุ่นพ่อแม่ ครอบครัวเราจะทิ้งอาชีพนี้ไม่ได้ เพราะเป็นอาชีพหลักในการเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เป็นมรดกตกทอดที่มีมาแต่โบราณ  ธรรมชาติจะขาดความอุดมสมบูรณ์ ถ้าไม่มีต้นไม้ห้วยหนองคลองบึงและสัตว์ป่าน้อยใหญ่  ทุ่งนาก็เช่นกัน นาจะไม่เป็นนาถ้าไม่มีข้าว ไม่มีชาวนาที่คอยปลูกข้าวปลูกชีวิตของคนทุกคนให้อยู่รอด

                ข้าว จึงจัดเป็นอาหารหลักที่มีความสำคัญต่อประชากรโลก มีผู้คนว่าครึ่งโลกที่บริโภคข้าวเป็นอาหารหลัก ประเทศไทยเรานั้น มีการบริโภคข้าวเป็นอาหารหลัก นานมาแล้วจนถึงปัจจุบันนี้ก็ยังมีการบริโภคข้าว เป็นอาหารหลักอยู่ และที่สำคัญนั้นเป็นแหล่งของอาหารที่ให้พลังงานแก่ชีวิตในแต่ละวันของคนไทยเรา  เป็นอาหารหลักของคนทุกชาติทุกภาษา เพียงแต่ข้าวที่กินนั้นจะต่างชนิดกันออกไปอาจเป็นชนิดที่แปรรูป มาจากข้าวชนิดต่างๆ เช่น ข้าวเจ้า ข้าวเหนียว ข้าวโพด ข้าวสาลี ข้าวไรย์ ข้าวบาร์เลย์ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็น ธัญญพืชพวกข้าว ในประเทศไทยเราจัดข้าวอยู่ในอาหารหลักหมู่ที่ 2 ให้สารอาหารคาร์โบไฮเดรต นอกจากนี้ยังมีพวกวิตามินและแร่ธาตุ เป็นแหล่งที่ให้กำลังงานและความอบอุ่นจะเห็นได้ว่า คนไทย เรา ส่วนใหญ่ยังคงบริโภคข้าวทุกวัน บ้างก็กินข้าวเจ้า บ้างก็กินข้าวเหนียว ในภาคเหนือและ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ จะนิยมกินข้าวเหนียวมากกว่าข้าวเจ้า ซึ่งก็แล้วแต่ความคุ้นเคย และวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมา

จะเห็นได้ว่าข้าวทุกเม็ดกว่าจะมาเป็นข้าวได้นั้นต้องผ่านหลายกระบวนการ ผ่านหลายหยดเหงื่อชาวนาที่เป็นกระดูกสันหลังของชาติ  แต่มีบุคคลบางกลุ่มที่ไม่เห็นคุณค่าของข้าว กินทิ้งกินขว้าง บุคคลบางกลุ่มที่มองว่าอาชีพการทำนาเป็นอาชีพที่ต่ำต้อย ไร้ยศ ไร้ตำแหน่ง และถูกเอารัดเอาเปรียบจากผู้ที่มีอำนาจหรือพ่อค้าแม่ค้าที่หัวสูงกว่าอย่างเห็นได้ชัด

แต่ทุกคนต้องอย่าลืมว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นเสาหลักของประเทศ เสาที่ต้องแบกรับความหนักอยู่ในชั้นล่างๆ ถ้าไม่มีพวกเขาเหล่านี้ ไม่มีควาย ไม่มีท้องทุ่งนา ไม่มีชาวนา แล้วไทยเราจะเอาข้าวที่ไหนกิน

จึงอยากให้ทุกคนรู้ถึงคุณค่าของข้าว  รู้ถึงคุณค่าของชาวนาว่ากว่าจะผลิตข้าวออกมาได้ เหนื่อยเลือดตาแทบกระเด็นต้องทนตากแดดตากลมฝนเสียเหงื่อปานเทน้ำ ฉะนั้นทุกคนควรรักษาธรรมชาติ สิ่งแวดล้อม รู้จักประหยัดอดออม  รู้คุณค่าของสิ่งต่างๆ  ยึดหลักความพอเพียงไม่เอารัดเอาเปรียบผู้อื่น  และรู้จักมีน้ำใจในหมู่มนุษย์